Afgelopen vrijdag avond net thuis om te eten, zegt Nanette; Waarom ga je niet even wat baantjes trekken in het Goffertbad. Ik heb aan een half woord genoeg. En om 18.30 uur lig ik in het zwembad. Het is lang geleden dat ik echt baantjes gezwommen heb en na een stuk of 4 weet ik ook weer waarom. Ik ben hier niet goed in. Iedere keer valt het me toch weer tegen om met een redelijk tempo naar de overkant heen en terug te komen.
Ik hou het toch nog een tijdje vol omdat ik weet dat het zwembad al om 19.00 uur dicht gaat denk ik dat de pijn nooit lang kan duren. Uiteindelijk kom ik tot 12 wat ik niet gek vind voor een eerste keer weer. Mijn oor zit meteen weer dicht zoals altijd en ik begin al weer te vloeken.
De volgende morgen heb ik echt spijt want ik heb gewoon spierpijn van die paar baantjes van gisteren. Niet te geloeven, ik word echt een dagje ouder.
Om de pijn een beetje te verzachten ga ik vanmiddag maar naar Wijchen lopen omdat ik de auto moet ophalen om straks Niek op te halen van een kinderfeestje. Lastige constructie maar Niek is nog niet helemaal de oude dus hij blijft niet het hele feestje bij Hennes. 's Middags gaan we ook naar Oma die jarig is, vandaar. Het lopen gaat wel lekker. Ik besluit de langere route te nemen over Dukenburg met de brug en de extra kilometer. Moet toch wat afstand op de voetzolen krijgen. Het weer is perfect. De zon van de afgelopen dagen is weer wat minder en er staat een lichte bries. Ik heb mijn walkman op en luister naar een willekeurige selectie van liedjes op mijn telefoon. Ja, zo gaan die dingen tegenwoordig.
Voor de zaterdag is dat wel weer genoeg beweging. Ik ben erg blij dat ik weer zo lekker bezig ben en dat mijn knie het goed blijft doen. Morgen heb ik nog een spinning klasje staan om 9 uur in de ochtend dus ook de zondag gaat niet verloren.
maandag, mei 19, 2008
zondag, mei 11, 2008
Regelmaat
Het begint er weer een beetje in te komen; regelmaat. Dit weekend op vrijdag en zondag 10 km gelopen. De eerste keer heen naar Wijchen (mijn ouders wonen daar)
Het liep totaal niet, geen tempo, geen flow, weinig energie. Voelde niet goed. Moest echt mijn best doen om het binnen een uur te doen. Het is bijna tien kilometer, dus dat leek nergens op.
Toch volhouden en uiteindelijk wel binnen het uur daar. Het is nog steeds wennen dat het oude nivo er nog niet is.
Doorzetten is het enige dat mogelijk is. Mijn knie nblijft zich goed gedragen, ook wanneer ik zulke lange stukken asfalt meeneem in het parcours. Dus eigenlijk is er niets te klagen.
Zaterdag toch maar weer een uurtje spinnen ertegenaan knallen. Om 9 uur in een klasje op zaterdagmorgen heeft toch iets onwezenlijks meot ik blijven bekennen, maar het is toch te leuk om te laten schieten.
En dus gaan we ervoor. De nummers die allemaal voorbij komen kan ik niet reproduceren maar ik weet wel dat ik het hardste fiets van allemaal. Het gaat echt heerlijk en na een uur stap ik dampend van de spinning bike af. Ik waggel naar de kleedkamer en eigenlijk voordat ik weer op mijn fiets zit om naar huis te gaan ben ik van volledig kapot naar volledig hersteld. Wonderlijk...
Dan zondag, Moederdag, en de auto moet nog terug. Dus huppekee naar Wijchen om de auto terug te brengen en zelf maar weer terug te lopen. Ach ja, het leven is hard, haha.
Het lachen vergaat me wel een beetje wanneer ik vertrek. Ik heb wind tegen en aangezien ik in een bijna rechte lijn naar Nijmegen moet betkent dat dus tien kilometer kopwerk doen. Ik denk aan het uur van vrijdag en besluit dat hoedan ook ik dat moet evenaren. Met wind tegen heb ik weleens gelezen heb je al snel zo'n 10 % effectiviteits verlies, dus een tijd onder het uur vind ik wel acceptabel.
Het begint lekker en ik ben goed onderweg, alhoewel ik van de snelheid eigenlijk niet echt goed weet heb. Ik besluit er gewoon voor te gaan en op ongeveer 3/4 gooi ik de handrem los en doe er nog een versnellinkje bij. Ik 'finish' met twee viaducten en wind tegen in 56' en een beetje. In plaats van 10 % verlies boek ik bijna hetzelfde aan winst. Hoe raar kan het lopen.
Het stemt me bijzonder hoopvol om binnenkort maar weer eens een wedstrijdje uit te gaan kiezen en te kijken hoe ik er werkelijk voorsta. Ik krijg er steeds meer zin in en voel dat ik helemaal op de weg terug ben.
Het liep totaal niet, geen tempo, geen flow, weinig energie. Voelde niet goed. Moest echt mijn best doen om het binnen een uur te doen. Het is bijna tien kilometer, dus dat leek nergens op.
Toch volhouden en uiteindelijk wel binnen het uur daar. Het is nog steeds wennen dat het oude nivo er nog niet is.
Doorzetten is het enige dat mogelijk is. Mijn knie nblijft zich goed gedragen, ook wanneer ik zulke lange stukken asfalt meeneem in het parcours. Dus eigenlijk is er niets te klagen.
Zaterdag toch maar weer een uurtje spinnen ertegenaan knallen. Om 9 uur in een klasje op zaterdagmorgen heeft toch iets onwezenlijks meot ik blijven bekennen, maar het is toch te leuk om te laten schieten.
En dus gaan we ervoor. De nummers die allemaal voorbij komen kan ik niet reproduceren maar ik weet wel dat ik het hardste fiets van allemaal. Het gaat echt heerlijk en na een uur stap ik dampend van de spinning bike af. Ik waggel naar de kleedkamer en eigenlijk voordat ik weer op mijn fiets zit om naar huis te gaan ben ik van volledig kapot naar volledig hersteld. Wonderlijk...
Dan zondag, Moederdag, en de auto moet nog terug. Dus huppekee naar Wijchen om de auto terug te brengen en zelf maar weer terug te lopen. Ach ja, het leven is hard, haha.
Het lachen vergaat me wel een beetje wanneer ik vertrek. Ik heb wind tegen en aangezien ik in een bijna rechte lijn naar Nijmegen moet betkent dat dus tien kilometer kopwerk doen. Ik denk aan het uur van vrijdag en besluit dat hoedan ook ik dat moet evenaren. Met wind tegen heb ik weleens gelezen heb je al snel zo'n 10 % effectiviteits verlies, dus een tijd onder het uur vind ik wel acceptabel.
Het begint lekker en ik ben goed onderweg, alhoewel ik van de snelheid eigenlijk niet echt goed weet heb. Ik besluit er gewoon voor te gaan en op ongeveer 3/4 gooi ik de handrem los en doe er nog een versnellinkje bij. Ik 'finish' met twee viaducten en wind tegen in 56' en een beetje. In plaats van 10 % verlies boek ik bijna hetzelfde aan winst. Hoe raar kan het lopen.
Het stemt me bijzonder hoopvol om binnenkort maar weer eens een wedstrijdje uit te gaan kiezen en te kijken hoe ik er werkelijk voorsta. Ik krijg er steeds meer zin in en voel dat ik helemaal op de weg terug ben.
Abonneren op:
Posts (Atom)